“Mürekkep boynuzu terimi” gereksiz veya aşırı iddialı olduğu düşünülen bir kelimedir. Bir mürekkep boynuzu boynuzdan yapılmış bir mürekkep kuyusudur ve mürekkebin depolandığı kap görevi görür. Bu nedenle, birçok bilim adamı için önemli bir öğeydi ve kısa sürede genel olarak yazarların sembolü haline geldi. “Inkhorn terimi” ifadesi, 16. yüzyılda, bilimsel veya bilgiç yazarlar tarafından kullanılan ancak sıradan konuşmada bilinmeyen kelimelere atıfta bulunarak, centilmence bir istismar terimi olarak ingilizceye geldi.
İnkhorn terimlerine itiraz, yazarların dil deneyleri yapması, ihtiyaçlarını karşılamak için Latince, Yunanca ve diğer dillerden terimler icat etmesi ve böylece çok az kişinin anladığı kelimelerle ortaya çıkmasıyla, o sırada meydana gelen klasik kaynaklardan türetilen ingilizce kelime dağarcığındaki ani artışa karşı bir tepkiydi. Yaratımlarının ve uyarlamalarının çoğunun başarısız olduğu kanıtlansa da, bir kez ve kısa süre sonra unutulmak — çekici veya çekici anlamına gelen “kötü şöhretli” gibi — günümüze kadar çok sayıda kişi hayatta kaldı. Günümüzde ustaca, kapasite, sıradan, kutlama, övme, el becerisi, gösterme, üstünlük, bereketli, tefekkür, güven, anlamsız ve hatta ayrıntı kadar yaygın olan kelimeler bir zamanlar “kaba terimler” olarak kınanmıştı.
Görevden alma, kutlama, ansiklopedi, taahhüt, kapasite ve saçmalık gibi bu sözde inkhorn terimlerinin çoğu ingilizce’de kaldı ve bugün yaygın olarak kullanılıyor. Diğer birçok neoloji, ilk kullanıldıktan kısa bir süre sonra soldu; Örneğin, “expede” artık modası geçmiş olsa da, “expede” eşanlamlısı ve “impede” zıt anlamlısı hayatta kalmıştır. Bazı yeni kelimelerin neden hayatta kaldığı, diğerlerinin neden solduğu veya yok olduğu, açık veya tatmin edici bir cevabın olmadığı sözcüksel bir gizemdir. Bazıları kesinlikle kimsenin düzenli kullanımı olamayacak kadar garip görünen canavarlardı; Diğerleri, bahçesini ayıklayan birinin neden kendisini bunun yerine “deruncinating” olarak tanımlamayı tercih edeceği açık olmasa da, “otlamak” anlamına gelen “deruncinate” gibi mevcut kelimelere oldukça sahte alternatifler sağladı. Ancak, bazı kelimelerin neden hayatta kaldığına ve diğerlerinin neden hayatta kalmadığına dair gerçek bir gizem var: örneğin, neden “taahhüt” ve “iletmek” yaygın olarak kullanılmaya başlandı, ancak daha kısa olan “demit” yerine “görevden alma” geldi? Neden ”engel” yakalandı ama “sınır dışı edilmedi”? “Zayıflamak” gelişirken neden “zayıflamak” kenara çekildi? Ve eğer ”tükenmek” kulağa çok iddialı geliyorsa, “özgürleşmek” nasıl hayatta kaldı?
“İnkhorn tartışması” 17. yüzyılın sonunda sona ermiş olsa da, Latince kelimelerin kullanımını küçümseyen yazarlar genellikle ingilizce olmayan kaynaklardan ödünç alınan diğer kelimeleri kullanmaktan kaçınamadılar. Her halükarda, ınkhorn terimlerine aykırı olarak icat edilen kelimelerin çoğu ortak kullanımda kalmazken, değiştirmeye çalıştıkları sözde bilgiççe kelimeler 21. yüzyıla kadar sürdü. Bu kelimelerden bazılarının bir listesi, modern ingilizce konuşmacının yaygaranın neyle ilgili olduğunu sormasını isterdi – bunlar neden bu kadar sakıncalıydı? İşte çoğumuzun kullandığı veya taklit veya utanç duymadan kullanabileceği ve kullanması gereken “ınkhorn terimleri” olarak alay edilen kelimelerden bir seçki:
Saçmalık, uyum, çevik, yabancılaştırmak, anakronizm, anonim, uygun, suikast, atmosfer, imza, fayda, kapsül, felaket, kaos, doruk, göze çarpan, çelişkili, kriz, kriter, eleştirmen, engellilik, saygısızlık, vurgu, ansiklopedi, coşku, epilepsi, ortadan kaldırmak, kesin, kazı, gezi, var olmak, beklenti, pahalı, açıklamak, dışsal, söndürmek, gerçek, alışkanlık, hale, taciz, kendine özgü, olgunlaşmamışlık, kişiliksiz, şakacı, gırtlak, sözlük, ay, tekel, tek heceli, tıkanmayı gerektirir, pankreas, parantez, acıklı, zatürree, gevşeme, ilgili, şema, iskelet, soda, türler, sistem, sıcaklığı, tendon, termometresi, ütopik, vakum, virüsünü, kopyalar.
Oyun yazarı Ben Jonson, Shakespeare’e 1623’te yaptığı övgüde, “küçük Latince ve daha az Yunanca olmasına rağmen birincisinin edebi başarılarını övdü.” Jonson, “ınkhorn tartışması” şiddetlenirken yazıyordu, ancak Shakespeare’in ingilizceyi kendi dilsel yenilikleriyle yeniden icat etmedeki yaratıcılığını övmekte haklıydı. Bilgin Sara Schliep’in belirttiği gibi, Shakespeare isimleri fiillere dönüştürdü (zarafet, mevsim), bileşikler yarattı (adil oyun, pell-mell) ve yeni kelimeler yapmak için önekler ve sonekler ekledi (kur yapma, korkusuz, utanç verici). Eserleri, ‘gülünç’, ‘olaylı’, ‘barınma’ ve ‘parıltısızlık’ gibi kelimelerin ortaya çıktığı ilk eserlerdi. Ancak Schliep’in de belirttiği gibi, Shakespeare bu sözcüksel yaratıcılıkta yalnız olmaktan uzaktı. Aslında, 15. ve 16. yüzyıllarda ingilizce’ye 10.000 ila 25.000 yeni kelimenin girdiğini gören bir eğilimin parçasıydı. Başka bir deyişle, mürekkep boynuzları sadece dil için bir yasak değildi: onu bugünkü haline getirmeye yardım ettiler.
