Mektuplardan Hayat Derslerine: Zaman İçinde Bir Aşk Yolculuğu

“Beni seviyor musun?”

Durgun bir frekansta milyon yıllık bir sarkıttan damlayan su gibi, sözleri kulak zarıma kavernöz bir yankıyla dokundu. “Beni seviyor musun?” Sorusuyla sarsıldığımda, geç bir akşam yemeğinden sonra alınan bir antidepresan tarafından hediye edilen trans halindeydim.” Sorgunun büyüklüğü ve tanrısız zamanlamasıyla tartılan yatakta yatmaya devam ettim. Ve ihtiyaç duyduğu netlik.

Her çatışmanın sonunda olduğu gibi, bir bebek çiçek açanın aklına gelebilecek düzinelerce anlaşmayı — Magna Carta, Camp David ve Ozlo — cansız bir şekilde imzaladık ve bu tür kutlamaları alışveriş sepetlerini gizlice doldurmak için kullanan çocuklarımız tarafından alkışlandık. petrol jeopolitiği ve petrol jeopolitiği gibi. benzin.

Bu tür anlaşmalar, yapı taşları bir paket kart gibi en kısa sürede çökene kadar aile bağlarımızı yeniden canlandırdı ve ailenin en az ilgisini çeken bir dizi konu tarafından yıkıldı. Alabildiği kadar çılgınca bir sevgi ve nefret döngüsüydü. Balistik füzelerini birbirlerine fırlatmakla tehdit eden iki süper güç gibiydik ve sonra egzotik bir geri çekilmede el sıkışmaktan mutluyduk. Buna aşk diplomasisi deyin.

Covıd salgını gezegeni yeryüzüne indirirken, güneş boş bir Ajman plajında boğulurken diz ağrısından, başının omzuma yaslanmasından bahsetti ve son boş şişeleri sörfün içine soktum.

“Tenisçi dirseğim bundan daha kötü” diye cevap verdim.

“Sana masa tenisi oynamanı kim söyledi? Yaşına dikkat etmeyi öğren.”

“Sana iki saat yürümeni kim söyledi? Sen de genç değilsin.”

“Hata seçmek yerine gün batımını izle,” diye fısıldadım uluyan rüzgarın üzerine.

“Her zaman gün batımının acı verici olduğunu söylerdin” diye savundu. “Batan güneşin gözlerine bakalım. Alıştırma yap.”

Dubai’deki kiraların iki katından fazla arttığı günlere hızlıca ilerleyin. Gerçeğin sonunda vicdan denizine batmasıyla ikimiz de stoacı olduk. Egolar, aşk, yaşam ve tonlarca tıp dergisinin yeni bölümlerinden geçerken ani bir ölümle öldü — mutlaka bu sırayla değil. Hafta sonları, cx7’miz en sevdiğimiz kahvaltı mekanı yerine kliniklere doğru yolunu buldu. Farklı tonlardaki haplar, ikimizin de taşıdığı askılı çantalardaki kozmetik ve faturaların yerini aldı.

Hatıra terapisinin bir parçası olarak şehri tararken ellerini bir güvence debriyajında tuttum.

“Sana kaç kez portakal suyu uzattığını söylemiştim?” dedi bu sabah.

“Ben içtim, sen de içtin sevgilim.”

“Oops, unuttum.”

suresh@khaleejtimes.com