Zihnin karanlık koridorlarında, ayırt edilemez bir şey kalır. Bulanık, anlaşılmaz ve alışılmış olarak çözülemez, gecenin durgunluğunda sert bir şekilde fısıldar ve günün gürültüsünde tutuşunu sıkılaştırır ….
Milyonlarca insan için bu fısıltılar, tam anlamıyla patlak veren kaygının acımasızlığına dönüşüyor: ahlaksızlık benzeri tutuşunu gevşetmeyecek amansız bir huzursuzluk konçertosu.
Fakat kaygı olarak kabul ettiğimiz bu yaygın durumun temelinde yatan nedir?
Önde gelen travma uzmanları, cevabın beynin eski kablolarının derinliklerinde yattığını öne sürüyor – hayatta kalmayı sağlamak için tasarlanmış evrimsel bir miras, ancak bu bizi genellikle kronik stres ve endişe döngüsünde sıkışıp bırakıyor.
Travmada Anksiyetenin Kökleri
Travma araştırmalarında bir armatür olan ve çığır açan çalışmanın yazarı olan Dr. Bessel van der Kolk, kaygının genellikle çözülmemiş travmanın bir yan ürünü olduğunu öne sürüyor. Travmatik deneyimlerin, özellikle korku ve stres tepkilerinden sorumlu alanlarda beyinde unutulmaz izler bıraktığını açıklıyor. Bir tehdit ortaya çıktığında, beynin amigdala merkezli alarm sistemi harekete geçerek hayatta kalmaya hazırlanmak için vücudu stres hormonlarıyla doldurur. Özellikle, tüm vücudun hafızaya sahip olduğuna ve kaygı ve travmanın bir “akıl sağlığı” meselesinden, yani tam bir zihin-beden meselesinden daha fazlası olduğuna dikkat çekiyor.
Beynin Korku Mekanizması
Genellikle beynin “duman dedektörü” olarak adlandırılan amigdala, beynin derinliklerine gömülü badem büyüklüğünde bir yapıdır ve duyguları, özellikle korkuyu işlemenin merkezinde yer alır. Beyin hayatta kalma devreleri üzerine yaptığı araştırmalarla tanınan bir sinirbilimci olan Dr. Joseph LeDoux, amigdalanın tehditleri tespit etmede ve korku tepkilerini başlatmada çok önemli olduğunu belirtiyor. Kronik kaygısı olan bireylerde bu sistem aşırı duyarlı hale gelir ve görünüşte iyi huylu uyaranlara bile yoğun korku tepkilerini tetikler.
Amigdalanın rolünü tamamlayan, anıları bağlamsallaştırmaktan ve depolamaktan sorumlu olan hipokampüstür. Travma, hipokampüsün işleyişini bozarak geçmiş ve şimdiki tehlikeler arasındaki çizgileri bulanıklaştırabilir. Beynin zaman tutma kısmı devre dışı kalır. Bu, kişinin travmanın gerçekten geçtiğini fark etmediği, ancak şu anda tehdit altındaymış gibi yaşadığı anlamına gelir. Bu kafa karışıklığı genellikle artan kaygı olarak kendini gösterir, beyin yüksek alarmda kalır ve gerçekte artık var olmayabilecek tehditleri sürekli tarar.
Vücudun üstün bir zekaya sahip olduğunu ve kaygının işinin sizi güvende tutmak olduğunu not etmek önemlidir. Çoğu zaman, bu korkuların ve güvenlik eksikliğinin nedenleri zaman içinde kaybolmuştur, çünkü çok endişeli birçok insan yaşamın önceki bir aşamasında travma geçirmiştir ve korkunun gerçekte ne olabileceğine dair bilinçli bir anı yoktur. Ya da korkunun o kadar yoğun olması, kişinin varlığını kabul etmemesinin çok ezici olacağı için daha güvenli olması olabilir.
Sinir Sisteminin Kaygıdaki Rolü
Polivagal Teorinin yaratıcısı Dr. Stephen Porges, otonom sinir sisteminin (ANS) kaygıya nasıl katkıda bulunduğunu anlamak için kapsamlı bir çerçeve sunuyor. Porges’e göre, ANS üç ana eyalette faaliyet gösteriyor:
1. Sosyal Katılım Sistemi: Sosyal etkileşim ve rahatlamaya izin veren güvenlik ve sakinlik duygularıyla karakterize edilir.
2. Sempatik Sinir Sistemi (Savaş ya da Kaç Tepkisi): Algılanan tehditlere yanıt olarak aktive olur ve vücudu anında harekete hazırlar.
3.Parasempatik Sinir Sistemi (Donma Tepkisi): Ezici bir tehditle karşı karşıya kalarak hareketsizleşmeye ve ayrışmaya yol açar.
Kronik kaygısı olan bireylerde, ANS sıklıkla savaş ya da kaç ve donma tepkileri arasında gidip gelir ve nadiren sosyal katılım durumuna yerleşir. Bu sürekli aşırı uyanıklık ve korku durumu, sinir sisteminin kaygıya bağlı kalmasını şart koşar.
Anksiyetede Fiziksel Bedenin Tepkisinin Rolü
Travma fiziksel bedene iner ve sizi kronik bir çöküş durumunda tutan görünmez çürükler bırakır.
Ünlü psikoterapist Dr. David Berceli, bunun vücudun stres, kaygı ve travma ile ilgili olarak cenin pozisyonuna geçmesi için tamamen doğal, genetik olarak kodlanmış bir reaksiyon olduğunu açıklıyor. Zamanla, derin postural kasların ortaya çıkan kasılması, vücutta kronik ağrı / hastalık / patolojiye yol açan kronik kas gerginliğinin birikmesine yol açar
Zamanla, bu nörolojik ayrılık, artan kaygı, dürtüsellik ve strese bağlı diğer koşulları içeren içgüdüsel davranış ve duyguların yanı sıra sürekli “sıkışmaya” yol açabilir. Ortaya çıkan sınırlama sadece fiziksel hareketi değil, aynı zamanda yaşamın kendisine olan hareketinizi de kısıtlar ve motivasyon eksikliği, kronik erteleme olarak ortaya çıkabilir et.al .
Araştırma İçgörüleri
Çok sayıda çalışma travma, korku tepkileri ve kaygı arasındaki karmaşık ilişkiyi aydınlatmıştır. Nature Reviews Neuroscience’da yayınlanan önemli bir çalışma, çocukluk çağı stresinin / travmasının beynin korku devresinde kalıcı değişikliklere neden olabileceğini ortaya koydu. Başka bir deyişle, beyin hayatta kalmak için kablolu hale gelir.
Araştırmacılar, travmanın tehdit tespit merkezi olan amigdaladaki aktiviteyi artırabileceğini ve yürütücü işlevlerden ve karar vermekten sorumlu beyin bölgesindeki aktiviteyi azaltabileceğini buldular – bu da artan korku tepkilerine ve bu konuda ” mantıklı” bir şey yapamamaya yol açtı.
Ayrıca, Biyolojik Psikiyatri ‘de yayınlanan araştırmalar, anksiyete bozukluğu olan bireylerin genellikle aşırı aktif bir stres yolu sergilediğini ve bunun sonucunda hızlı kalp atışı, terleme, kas gerginliği gibi anksiyetenin fiziksel belirtilerini yoğunlaştırabilen aşırı stres hormonu üretimine yol açtığını keşfetti. , vb..
İyileşme Yolları
Travma uzmanları, korku tepkilerine dayanan kaygının üstesinden gelmenin hem zihni hem de bedeni ele alan bütünleştirici bir yaklaşım gerektirdiği konusunda hemfikirdir, çünkü zihin ve beden tek bir birim olarak çalışır. Tek bir yöntem, ihtiyacınız olan çözümleri sağlamayabileceğinden, çok yönlü bir yaklaşımı keşfetmek genellikle gereklidir.
Sonuç
Korku tepkilerinde derinden kök salmış olan kaygı, yaşam deneyimlerinin bir sonucu olarak sinir sistemi hayatta kalmak için hazırlandığında genellikle kronik bir durum haline gelir. Vücudun hayatta kalma mekanizmasının temel rollerini anlamak, kaygının gelişimi ve kalıcılığı hakkında çok önemli bilgiler sunar. Vücut temelli terapileri ve farkındalık uygulamalarını entegre ederek, bireyler travmadan iyileşmeye başlayabilir ve sinir sistemlerini esneklik ve sakinlik için yeniden kurabilirler.
Araştırmalar gelişmeye devam ettikçe, önde gelen travma uzmanlarının çalışmaları, etkili müdahalelere rehberlik etmede ve kaygının pençesiyle tuzağa düşenlere umut sunmada vazgeçilmez olmaya devam ediyor.
destek için www.drgeraldine.com .
