İngiliz yazar Philip Reeve’in Mortal Engines adlı kitap serisi, dünyalarının toplumsal düzenini altüst eden iki cesur gencin hikayesini anlatıyor.
Mortal Engines, Altmış Dakika Savaşı adı verilen bir çatışmanın dünyayı jeolojik kargaşaya yol açacak kadar tahrip etmesinden sonra, uzak gelecekte Dünya’da gerçekleşir.
Bu sırada, daha sonra tanrı olarak saygı duyulan bir mucit, Londra şehrine devasa motorlar ve tekerlekler kurarak Belediye Darwinizmi adı verilen bir siyaset felsefesinin yayılmasına yol açtı. Bu yeni çağda, yalnızca güçlü çekiş şehirleri hayatta kalır, öncelikle kaynakları için daha küçük, daha zayıf şehirleri yemeye istekli olanlar, halkı köleleştirilir ve kültürü silinir, böylece başka bir makine devam edebilir.
Sınıf ve ekonominin politik nüansları çocukken üzerimde büyük ölçüde kaybolmuş olsa da, bir zamanlar en büyük ve en kararlı müttefikimiz olan ulusun ekonomik saldırısı altındaki ülkem olan Kanadalı olarak yankılanıyorlar — artık benim görüşüme göre değil.
Bunun başımıza gelmesi oldukça zengin. Kanada, kendi sömürge geçmişimizdeki kanı temizlemek için yaptığı tüm çalışmalara rağmen, fethedilmenin ilk aşamalarında olabilir.
Gazetecilikten önce ilk aşkım tarihti ve artık normların ve uluslararası hukukun yönettiği bir dünyada olmadığımızı kabul ettiğimizden, tarihin bitmediğini de kabul etmeliyiz. Romalılar ve Kartacalılardan İsraillilere ve Filistinlilere kadar, ekonomik savaş neredeyse her zaman bir silahlı savaştan önce gelmiştir. Bunu, insanların gözlerini açmasını savunmaktan başka bir nedenle söylemiyorum.
Bu haftanın başlarında, Amerika Birleşik Devletleri’nde yaşananları ele alan olağanüstü bir özellik okudum ve Batı medyasının küresel güney’deki bir otoriter ya da sadece çılgınlıklarına tanıklık eden bir süper kötü adam hakkında yazabileceği bir analiz yazdım. Ayık bir okumaydı ve normların nerede olduğu bağlamına girdi.
Bazen ruh sağlığıma zarar vermek için tüm dünyanın işleri hakkında bilgilendirilmiş biriyim. Ama dünyada bu kadar çok acı ve çatışma görmek iç karartıcı değil mi? Bu kadar çok şeye sahip insanların bu kadar azına sahip olanlardan aldığını görmek ya da tarihlerinin çoğu boyunca barış içinde birlikte yaşayan insanların şimdi bir duvarın karşı taraflarına yerleştirildiğini görmek öfkelendirmiyor mu?
Ölümlü Motorları okuyan tek çocuk ben değildim, tıpkı Açlık Oyunları ya da Harry Potter’ı okuyan tek çocuk olmadığım gibi.Çocukluğumu bu ülkede, dünyada karanlık, ıstırap ve acı olsa bile cesaret, ışık ve mutluluğun da olduğu fikriyle beynimi doldurarak geçirdim.
Gen-Z orada oturuyor, biliyorum. Bunu gözlerimizde görüyorum ve her gün seslerimizde duyuyorum. Onu her dilde sözlerimizle okudum ve işimizde buluyorum, sadece bir an harekete geçmek için sabır değil, aynı zamanda anımızı bekleme isteği.
Bence gerçek dünyada baskı sistemlerini altüst etmek ve kaçak ideolojik trenleri durdurmak ne tür bir irade gerektirebilir? Daha büyük bir iyilik adına yüzyıllarca süren çatışmalar üzerine köprüler kurmak ve daha iyi bir dünya inşa etme vaadini yaşamak. Gen-Z’nin, düzensizlikten düzen kurmamız, sürüşten çıkmamız ve kararsız zeminde kendi rotamızı çizmemiz gereken zamanlar olduğuna zaten karar verdiğini biliyorum.
