Kadınlar Pakistan’ın Ekonomik Krizini İşyerine Sürüklüyor

Amina Sohail, bir sonraki yolcusunu almak için yoğun trafikten sapıyor – Pakistan’ın Karaçi metropolünde motosiklet kullanan bir kadının bakışları. 28 Yaşındaki, ailesinde işgücüne giren ilk kadın, Pakistan’da artan mali baskı altında olan kentsel hanelerde ortaya çıkan bir model. daha önce aç olurduk, şimdi günde en az iki ila üç öğün yemek yiyebiliyoruz “diye ekledi. Güney Asya ülkesi, IMF’nin kurtarmalarına ve dost ülkelerden borcunu ödemek için aldığı kredilere bağımlı bir siyasi ve ekonomik kriz döngüsüne kilitlendi. Uzun süreli enflasyon, domates gibi temel gıda ürünlerinin fiyatını yüzde 100 artırdı. Resmi verilere göre elektrik ve doğalgaz faturaları geçen yılın Temmuz ayına göre yüzde 300 arttı. Sohail, ailenin tek kazananı olan babası hastalanana kadar annesine yemek pişirme, temizlik ve küçük kardeşlerine bakma konusunda yardım ederdi. Ailenin para için diğer akrabalarına bağımlı olmasıyla “Evdeki atmosfer stresliydi” dedi. “İşte o zaman çalışmam gerektiğini düşündüm.” “Vizyonum değişti. Herkes ne düşünürse düşünsün, her erkek gibi açıkça çalışacağım.” Pakistan, 1980’lerde bir kadın başbakan tarafından yönetilen ilk Müslüman ülkeydi, kadın CEO’lar Forbes dergisinde güç listelerini inceliyorlar ve şimdi polis ve ordu saflarını oluşturuyorlar. Bununla birlikte, Pakistan toplumunun çoğu, kadınların ailelerinden ev dışında çalışma iznine sahip olmalarını gerektiren geleneksel bir yasa uyarınca faaliyet göstermektedir. Birleşmiş Milletler’e göre, kadınların sadece yüzde 21’i Pakistan’ın işgücüne katılıyor, bunların çoğu kayıt dışı sektörde ve neredeyse yarısı tarlalarda çalışan kırsal alanlarda. Karaçi’nin en büyük sanayi bölgesi olan Korangi’deki bir deri fabrikasında 24 yaşındaki bir telefon operatörü olan Hina Saleem, “Ailede hem baba hem de anne tarafından çalışan ilk kızım” dedi. Babası öldükten sonra annesi tarafından desteklenen hareket, geniş ailesinin direnişiyle karşılandı. Küçük erkek kardeşi, çalışmanın kendi seçtiği bir koca bulmak gibi sosyal olarak kabul edilemez davranışlara yol açabileceği konusunda uyarıldı. afp’ye “Amcalarım onu evlendirin” dedi. “Annem üzerinde çok baskı vardı.” Deri fabrikasının dışındaki vardiyaların değişmesiyle işçiler, çınlayan çanlarla süslenmiş boyalı otobüslerle gelir ve bir avuç kadın erkek kalabalığının arasından dışarı çıkar.

 

Aynı fabrikada veri girerek çalışan on dokuz yaşındaki Anum Shahzadi, kendisinden önceki nesillerden farklı olarak ailesi tarafından liseyi bitirdikten sonra işgücüne girmeye teşvik edildi. Şimdi erkek kardeşinin yanında haneye katkıda bulunan Şahzadi, “Bir kız bağımsız olamazsa eğitimin anlamı nedir?” dedi. Kadınların siyasi ve ekonomik haklarını savunan Güçlenme Mücadelesinde Kadınlar (WISE) icra direktörü Büşra Halik, Pakistan’ın kentli orta sınıf kadınlar arasında “bir değişime tanık olduğunu” söyledi. Afp’ye verdiği demeçte, “Bu noktaya kadar toplum tarafından evlerine ve evliliklerine bakmanın nihai amaç olduğu söylendi” dedi. “Ama üzülecek bir şey yok, biz arkadaşız ve evimizi birlikte yönetiyoruz.” Resmi olarak 20 milyon kişiye ev sahipliği yapan, ancak muhtemelen milyonlarca kişiye ev sahipliği yapan genişleyen Karaçi liman metropolü, Pakistan’ın iş merkezidir. İstihdam vaadiyle ülkenin dört bir yanından gelen göçmenleri ve girişimcileri cezbeder ve genellikle sosyal değişim için bir engel görevi görür. On dokuz yaşındaki Zehra Afzal, dört yıl önce ailesinin ölümünden sonra amcasıyla birlikte yaşamak için Karaçi’ye taşındı ve Pakistan’ın orta doğusundaki küçük köyünü çocuk bakıcısı olarak çalışmak üzere terk etti.

 

Amcası Kamran Aziz, afp’ye, sabahları yatakların katlandığı ve balkonda yemek pişirilen tipik tek odalı evlerinden “Zehra diğer akrabalar tarafından alınsaydı şimdiye kadar evlenmiş olurdu” dedi. “Eşim ve ben tahıllara karşı çıkıp kızlarımızı dünyaya yerleşmeden önce hayatta kalmaları için yetiştirmeye karar verdik.” Afzal, artık kız kardeşi ve kuzeni için bir örnek olduğunu söylüyor: “Aklım tazelendi.”