“Asla şikayet etme, asla açıklama.” İngiliz kraliyet ailesinin kamusal yaşamda olma işini nasıl yürüttüğüne atfedilen fikir budur. Elbette sapmalar oldu. Ancak asla şikayet etmemek ve asla açıklamamak, bir kişinin bizi insan yapan tüm duyguları incinme, öfke, pişmanlık, sevinç üzerine yazmasını gerektiren bir tür esneklik talep eder. Gelenek bu diktatı romantikleştirmiş olsa da, dünyanın dört bir yanındaki yeni nesil kraliyetçiler, kişisel çıkarların kamu görevleriyle bir arada var olabileceği, otantik olmanın güçlü olmakla çelişmediği kamusal yaşamda kendi varlık kalıplarını yaratıyorlar. Jaipur’un 26 yaşındaki Maharaja Sawai Padmanabh Singh’i de onlardan biri.
Dolce & Gabbana’nın pistinde yürümek ya da polo’da Hindistan’ı temsil etmek ya da mirası binlerce yıla yayılan bir kurumla kendi ilişkisini incelemek olsun, Singh, özellikle kraliyet ailesi başta olmak üzere halka açık rakamlarda nadir görülen bir samimiyeti somutlaştırıyor. Ve unvanı hakkında konuştuğunda, bir feragatname ile hazır — “Unvan demokraside hiçbir şey ifade etmeyebilir, ancak Jaipur’da ve genel olarak Rajasthan’da insanlar hala geleneklere derinden kök salmıştır.” Hindistan’da insanlar nostalji ile de sağlıklı bir ilişkiye sahipler, bu da kraliyetin genellikle kültürü, mirası ve gelenekleri somutlaştırmaya geldiği anlamına geliyor. Başlık olmadığı zaman, kamu hizmetinde olmanın başka yollarını bulursunuz. Singh’in kendi ailesi, yalnızca sosyal hizmet yoluyla değil, aynı zamanda politika yoluyla da kamu hizmetinde bulundu (annesi Rajasthan’ın baş bakan yardımcısıdır ve çok önemli finans portföyüne sahiptir).
Çocukluğunun başlarında, genç bir Padmanabh’ı yatılı okula gönderilmeden önce geleneksel ritüellere ve diğer kültürel etkinliklere katılmaya teşvik eden büyükbabası Maharaja Sawai Bhawani Singh tarafından kraliyet ailesinin taşıdığı ağırlığın farkına vardı. Ancak bu ağırlık, büyükbabası vefat ettiğinde gerçekten hissedildi ve Padmanabh, tüm şehrin kendisine haraç ödemek için pratikte bir araya geldiğini gördü. “Olay olduğu gün okulumdan geri getirildim. Büyükbabamın ölümünün yasını tutan sokaklarda çok sayıda insan olması nedeniyle normalde kaplamam 10 dakikamı alacak olan rota üç saat sürdü ”diyor. “Büyükbabam da beni evlat edindiği için yasal olarak babamdı. Ölümü gözlerimi önümüzde ne olduğuna açtı… Çok saygı duyuyorsunuz, yerine getirmeniz gereken çok sayıda dini, kültürel ve törensel görev var. Örneğin, Holi (bir Hint renk festivali) sırasında, Holika Dahan adı verilen büyük bir ateş yakıp puja yapıyoruz. Ateşe tapmak için sarayın kapılarını halka açıyoruz. Yani Rajasthan’da kültür çok canlı “diyor Padmanabh.
Ona bakış açısı kazandırmaya devam eden şey, büyükannesi Jaipur’lu Rajmata Padmini Devi’nin ona her zaman tüm sevgi ve hayranlığın nihayetinde 1000 yıllık kurumun çocuğu için olduğunu hatırlatmasıdır. “Sanırım 11 ya da 12 yaşımdayken ve insanlar ayaklarıma dokunmayı teklif ettiğinde, bu çok kafa karıştırıcı bir dönemdi. Kim olduğumu ve kimliğimin ne olduğunu düşünmemi sağladı. Sonunda, Jaipur’daki kraliyet sorumluluklarımı yerine getirirken genç olmanın, moda ya da polo, seyahat ya da eğitim gibi diğer tüm ilgi ve çabalarımın peşinden gitmenin benim için de önemli olduğunu fark ettim. Biri diğerinin pahasına gelmemeli.”
Hindistan’da kraliyetin modern rolü
Padmanabh, her neslin kendi telif hakkı fikrini de beraberinde getirdiğini ekliyor. Miras yönetimi alanında uzmanlaşan Padmanabh, ”Tamamen işlevsel bir demokraside yaşıyoruz ve bence kraliyet ailelerinin ve bu tür ailelerin yavrularının yeri, bu ülkenin kültürel mirasının ölmemesini sağlamak” diyor. “Güzel kaleleri ve sarayları olan Jaipur’da yaşıyoruz. İnsanlar bunu görmeye geliyor. Bu nedenle, kültür ve geleneğin ölmediğinden emin olmak bizim için önemlidir.”
O halde kurum nasıl çağdaşlaştırılır? “Bu zaten oldu. Hindistan’daki kraliyet ailelerine mensup politikacıların sayısına bakın. Siyasi hayatı benimseyerek insanlara hizmet ediyorlar. Hizmet, ailemizin özündedir — ister askeri (büyükbabam bunun bir parçasıydı) isterse politika yoluyla olsun. Halka farklı yollarla hizmet edebilmeniz, başlı başına çağdaş bir fikirdir. Ayrıca, ailemizin mülkleriyle yürüttüğümüz farklı projeler de var. Aslında, yakın zamanda çağdaş sanatı tanıtmayı amaçlayan Jaipur Sanat Merkezi’ni başlattık. Jaipur’un sanat üzerine birçok çağdaş fikrin merkezi olduğuna inanıyoruz. Bu sohbete yeniden katılma şeklimiz bu.”
Tutkular
Jaipur’dan Maharani Gayatri Devi’den bu yana hiçbir Hint kraliyet ailesi, kusursuz stil için Padmanabh Singh gibi ilgi odağı olmadı. Dünyadaki bazı büyük defilelerde görüldü ve kısa süre önce US Polo Assn’nin küresel marka elçisi seçildi. Maharaja Sawai Man Singh’ten (Jaipur’un son iktidardaki Maharaja’sı) Maharani Gayatri Devi’ye kadar atalarının görüntülerini ve videolarını görerek büyüyen moda, aile mirasının merkezinde yer aldı. Ama aynı zamanda Rajasthan’da köklü bir şey. “Dünyada bulunduğum tüm yerler arasında, moda duygusunun bu kadar derinden içkin olduğu sadece birkaçı var ve bunu Rajasthan’da bolca bulacaksınız. Burada, sarıklarını belli bir şekilde bağlayan ve bıyıklarını belli bir şekilde tımar eden çobanlar arasında bile bir tarz duygusu bulacaksınız.”
İlki de olabilecek ikinci aşk, Hindistan’daki birçok kişi tarafından kralların sporu olarak kabul edilen polo’dur. Kraliyet ailesi oyuna her zaman derin bir sevgi duymuştur. Mihrace Sawai Man Singh II hevesli bir polo oyuncusuydu. Şehir, geniş bir polo kulübüne bile sahiptir. Ve bugün, Jaipur Polo takımı Padmanabh tarafından yönetiliyor. Büyükannesinin ona verdiği bir takma ad olan Padmanabh, yani Pacho, ”Sabahtan akşama polo hakkında konuşabilirim” diyor. “Dünyanın en iyi polo oyuncularından bazıları Jaipur’dan geldi. Büyük büyükbabam Sawai Man Singh dünyanın en iyi oyuncularından biriydi. Polo Dünya Şampiyonası Kupası aslında Jaipur’da yapıldı ve dünyaya sunuldu. Tüm bu tarih boyunca büyüdüğüm ve büyükbabamın polo sahasına gitmesini izlediğim için doğal olarak etkilendim. Garip bir şekilde, Mayo Koleji’ne gönderilene kadar spora başlamadım. Sadece oraya gittiğimde ata binmeye başladım ve sonra poloya bindim.”
Spot ışığı kapalı
Siyasette bir anne, Rajmata olan bir büyükanne ve kraliyet görevlerine olan tutkusunu paylaşan bir kız kardeşi olan Padmanabh, güçlü kadınların arasında büyüdü ve bu, kişinin dünyaya nasıl baktığına dair bir çerçeve sağlayabilir. “Güçlü ve inatçı kadınlar arasında büyümek hayatımın en büyük onuru oldu. Kadınların erkeklerin yapabileceği hemen hemen her şeyi yapabileceğini düşünmenizi sağlar — bazı şeyleri daha da iyi yaparlar. Ve bazen, tarihsel olarak hak ettikleri yerlerinin reddedildiğini düşünmek sizi üzüyor. Bu yüzden annemin hayır kurumu Prenses Diya Kumari Vakfı’nın bu alanda yaptığı işe minnettarım “diyor.
Peki ya yemek masası konuşmaları? Padmanabh, genellikle ortak yaşamların iyileştirilebileceği yollar etrafında döndüklerini söylüyor. “Biz sıradan bir aile gibiyiz. Annem sadece Rajasthan’ın baş bakan yardımcısı değil, aynı zamanda finans ve bayındırlık işleri gibi önemli portföylere de sahip. Bazen, küçük bir konuda yardım çağrısı alır ve ele alındığından emin olmak için her adımı attığını görüyorum. Yardım etmek için elinden geleni yapacaktır. Konuşmalarımızın çoğu Rajasthan halkına nasıl yardım ettiği ile ilgili. Benim de ilgi alanlarımdan biri olan miras yönetimi anlayışına sahip.”
Bugün, İnstagram“da hayatının kısa anlarını bulacak, ancak bunların “sınırlı” olduğu konusunda ısrar ediyor. ”Sosyal medyada son derece kötüyüm” diye gülüyor. “Bu konuda bana her zaman yardım eden kız kardeşim.” Sosyal medyada şimdiden deneyimlemeye başladığı yoğun spot ışığına gelince, Padmanabh bunun onu pek rahatsız etmediğini söylüyor. “Hayatımın belirli temalarını vurgulamak istiyorum. Aldığım spot ışığı ile bunlara dikkat çekmeye çalışıyorum.”
Mirasa gelince, özgünlük onu ancak daha da güçlendirebilir. “İnsanlardan oy almak için el ele vermelerini istemekten başka bir gerçek olma biçimi yoktur. Akıllı ve eğitimli bir seçmene bir imaj sunmak gerektiğinde, kendinizi oraya koyuyorsunuz “diyor. “Yani, kraliyetin zor olduğu o günler çoktan geride kaldı.”
Booker Ödüllü Georgi Gospodinov, siyasi geçmişlerin neden yeniden icat edilmesine gerek olmadığına dair
Dubai merkezli yazar, Şeyh Muhammed’in 23 yaşında kaçırma kriziyle uğraştığını hatırlıyor
