Los Angeles’ın Pacific Palisades mahallesi duman içinde yükseldiğinde, Alexander Swedelson dairesini kaybetti, aynı zamanda kimliğinin bir kısmını da kaybetti: alevler sevdiği işletmeleri, koştuğu patikaları ve hatta avladığı yeri kasıp kavurdu.
“Bu hayatımda gördüğüm en yürek parçalayıcı şeydi. Adamım, burası tıpkı bir savaş bölgesi gibi, “dedi 39 yaşındaki fotoğrafçı afp’ye, bir zamanlar ülkedeki en çok arzu edilen gayrimenkul parçalarından birinin kalıntılarında durduğunu söyledi.
Tanıdık yerlerin silindiği bir yerin korkunç görüntüsü, Swedelson için eski yaraları yeniden açtı.
Altı yıldır ayık olan iyileşen alkolik, “Muhtemelen terapiye yeniden başlayacağım” diye içini çekti.
Geçtiğimiz hafta, eski gönüllü itfaiyeci topluluğuna yardım etmek için üzerine düşeni yapıyor.
Bir su pompası ve motorlu testereyle donanmış olarak, mahalledeki közlerin yayılmasıyla savaşmadan önce — boşuna — ailesinin evini kurtarmaya çalıştı.
Daha sonra tahliye edilmeyen yaşlılara yiyecek ve hava filtreleri teslim etti.
Uyku çok nadirdi.
“Sanırım sınırımı aştım,” dedi gözleri puslu, yangın söndürme uçaklarının düşürdüğü pembe geciktiriciyle kaplı bir kamyonette oturuyordu.
İlk müdahalenin bir trajedinin ardından travma ile boğuştuğunu gören bir kerelik uyuşturucu rehabilitasyon danışmanı olarak, şu anda risk altında olduğunu görecek kadar şey biliyor.
“İçimde uyuyan bir canavarı karıştırdım ve gerçekten dikkatli olmam gerekecek.”
En az 24 kişinin öldüğü ve on binlerce kişinin yanmaya devam eden yangınlar nedeniyle yerlerinden edildiği son sekiz gün, Amerika’nın en büyük ikinci şehrinde kalıcı bir iz bırakacak.
İlk panik tahliyesinden hidrantların kuruduğunu gören korkunç çatışmaya kadar, felaketin açılış günü sadece başlangıçtı.
Binlerce insan evlerinin kül haline geldiğini gördü. Ve evleri bağışlananlar bile mahallelerinin yıkılmasından dolayı kalpleri kırıldı.
Psikoterapist Sonnet Daymont, zihinsel sağlık etkilerinin, ortaya çıkan katliamın yuvarlanan görüntülerine yapıştırılmış olan şehirdeki gençlere veya afet bölgesinin dışında yaşayan ancak şehirlerinin yanmasını izleyen insanlara da uzanacağını söyledi.
Afp’ye, etkilenenlere ücretsiz seanslar sunduğu Pasadena ofisinde “Hayatta kalanların suçluluğu ve dolaylı travması gibi bir şey var” dedi.
“Ne kadar erken tedavi görürseniz o kadar iyi olur, böylece vücudunuzu yıkmak, başa çıkmak ve sakinleşmek için ihtiyacınız olan becerileri öğrenebilir ve yeniden inşa ederken bir sonraki adımlarınız hakkında stratejik olabilirsiniz” dedi.
Kanada’nın Laval Üniversitesi tarafından yapılan bir araştırma, 2016’da Alberta’yı etkileyen bir yangından kurtulanları takip etti.
Felaketten bir yıl sonra üçte biri depresyon, anksiyete, uyuşturucu bağımlılığı veya travma sonrası stres yaşadı.
Pacific Palisades’i harap eden alevler içinde mobil evini kaybeden 51 yaşındaki sanatçı Kathryn Andrews, “Orman yangınının etkisi zamanla ortaya çıkıyor” dedi.
Trajik bir şekilde, bu yıkımdan ilk kez geçmiyor.
2020’de evi, Los Angeles’ın bir buçuk saatlik kuzeydoğusundaki Juniper Hills’de çıkan bir yangınla yerle bir edildi.
“Yaklaşık bir buçuk yıl boyunca yaratıcı bir blok geliştirdim” dedi.
“Sanat yaptığımda kendimi çok savunmasız hissediyorum ve daha savunmasız hissetmeye başlayamadım. Bu sadece ezici bir deneyimdi ve ben bir şekilde kapattım.”
Andrews ayrıca, son 15 yılda giderek daha yıkıcı orman yangınlarının yol açtığı dünyanın bir yerinde yaşamanın etkisi olan bir tür eko-kaygı yaşadığını söyledi.
“Gerçekten tüm Amerikan Batı’sını potansiyel bir yangın bölgesi olarak düşünmeye başladım” dedi.
“Küresel ısınmayı daha iyi anlamamı sağladı.”
Daymont, orman yangından kurtulanların “her zaman iklim değişikliğini gündeme getirdiğini” söyledi.
Pratiğinde, onları kendilerini “kurban” yerine “kurtulan” olarak düşünmeye teşvik ediyor ve onlarla birlikte bedeni ve zihni yatıştırmaya yönelik stratejiler geliştirmek için çalışıyor.
“Travma sonrası büyüme için çalışmak için bir fırsat” dedi.
“Zor bir şey yaşarsak ve bununla iyi başa çıkarsak, bu dersleri ve bu stratejiyi alıp başka şeyler için kullanabiliriz.”
