Bir göçmenin daha iyi bir yaşama seyahat planını özetleyen kumla kaplı notlar, Etiyopya’dan Sudan’a, Libya’ya, italya’ya, Fransa’ya ve son olarak İngiltere’ye uzanan bir umut rotası gibi okunuyor.
Belge, Fransa’nın Kuzey Denizi kıyısındaki Gravelines’teki bir plajda toplanacak ilginç şeyler aramak için sahili taramayı seven bir Belçikalı tarafından yakalanana kadar binlerce kilometre yol kat etmişti.
Kendisine “sahil avcısı” ve “vatandaş bilim adamı” diyen 27 yaşındaki Aaron Fabrice de Kisangani, sahibinin hayatına dair ipuçları umarak sırılsıklam, kirli ve kum pireleriyle kaplı kağıdı dikkatlice açtı.
Bu eşya, göçmenlerin onları İngiliz kıyılarına taşıyacaklarını umdukları küçük teknelerden birine bindiklerinde geride bıraktıkları birçok nesneden biri. Bazen aceleyle bir şeyler kaybederler ve bazen hafif seyahat etmek için kasıtlı olarak atarlar.
Göçmenlere ait ayakkabılar, giysiler, çantalar ve belgeler, balıkçıların ve ziyaretçilerin bıraktığı eşyalarla birlikte kuzey Fransız sahillerine bu şekilde saçılıyor.
Son yirmi yılda Fabrice de Kisangani, egzotik bitki tohumları ve köpekbalığı dişleri de dahil olmak üzere bazı olağandışı buluntular yaptı. Yaklaşık bir yıl öncesine kadar göçmenlerin bıraktığı nesnelere hiç dikkat etmemişti.
Afp’ye verdiği demeçte, “Düşünmeye başladım, neden onları almıyorum, çünkü aksi takdirde kaybolacaklar” dedi.
Bulduğu yazılı notlar muhtemelen Rose I adlı Etiyopyalı bir kadına aitti., en azından sayfanın en üstüne karalanmış isim bu.
Rose, her giriş arasında oklar çizerek şehirleri, yolculuk sürelerini ve ulaşım araçlarını titizlikle listeledi.
Güzergah, Etiyopya’nın başkenti Addis Ababa için “A.A.” ile başlıyor. Sekiz yüz kilometre (500 mil) ve arabayla 17 saat sonra Sudan sınırındaki Metema geliyor. Rose, “Yürüyerek on dakika” nın onu diğer taraftaki Gallabat’a götüreceğini tahmin etti.
‘Bu insanları yeniden insanlaştırın’
Ardından Sudan’ın başkenti Hartum’a, ardından basitçe “çöl” olarak işaretlenmiş binlerce kilometre kum boyunca Libya’daki Trablus’a.
Ardından denizden İtalya’ya yolculuk, ardından Fransa’ya tren yolculuğu geldi. Ve sonra, sonunda, son varış noktası: “İNGİLTERE”.
Fabrice de Kisangani, sabah yaptığı aramada sürgün hayatının birçok parçasını daha buldu: tutuklu bir Arnavut için 18 Mart sınır dışı duruşması çağrısı veya Romanya’nın başkenti Bükreş’ten uçakla Paris’e ve ardından trenle Kuzey Fransa’daki Dunkerque’ye biletler.
Fabrice de Kisangani, bu nesnelerin “bu insanları yeniden insanlaştırmaya” yardımcı olabileceğini, çünkü “hikayelerini” anlattıklarını söyledi.
“Sorunu bir sahil avcısı olarak başka bir açıdan göstermek istiyorum” dedi ve ancak nesnelerle tam olarak ne yapacağını henüz çözmediğini itiraf etti.
Ancak bu arada buluntular ona göçmenler hakkında “nasıl seyahat ettikleri ve ne kadar hızlı seyahat ettikleri” hakkında “çok şey” öğretti, dedi beachcomber, kendi ülkeleri ve “neden kaçtıkları hakkında daha fazla bilgi edinmek için sık sık araştırma yaptığını da sözlerine ekledi.
Arabasına geri dönen Fabrice de Kisangani, buralarda olağan hale gelen uzaktan bir sahne gördü: kum tepelerinden çıkan ve suda bekleyen bir tekneye doğru koşan düzinelerce göçmen. İlk başta polis tarafından durduruldular, ancak birkaç dakika sonra başka bir girişimde çoğu gemiye tırmanmayı başardı.
Bir çocuğun ağladığını duyabiliyordu. Başaramayan bir ailenin üç üyesinden biri olan bir adam, annesini başarısız bir şekilde tekneden inmeye çağırdı.
Teşebbüsün kırılganlığını gösteren bu tür varoluşsal sahneler, sahile atılan nesnelerde asla belgelenmez. Bulmacanın son parçaları zor kalır.
Seyahat planı yazarı Rose hiç İngiltere’ye ulaştı mı? Güzergahına sadık kaldı mı?
Bunun üzerine notlar sessizdir.
