Modern tarihin en önemli güç değişimlerinden biri olarak tarihe geçeceğine inandığım bir ay ve birkaç hafta. Beşar Esad’ın eski bir El Kaide üyesi liderliğindeki isyancı gruplardan oluşan bir koalisyon tarafından devrilmesi dünyayı şaşırttı ve şok etti ve o günden bu yana Suriye ve Suriyelilerin önümüzdeki yıllarda ve on yıllarda neye ihtiyaç duyacaklarına dair güvence, öğüt ve derin düşüncelerle dolu günler yoğun geçti.
2025’teki travma ve savaş hakkında çok şey biliyoruz, uzlaşma ve herhangi bir işlevsel uygarlığın bel kemiği olan sivil ve kurumsal bağlar kurmanın önemi hakkında çok şey biliyoruz. Bazı eyaletlerde, sosyal refah ve çukurların zamanında onarımı. Diğerlerinde, kuraklıktan, aşırılık yanlılarından korunma veya belirli bir yaşam standardının sürdürülmesi. Her toplumda, diğer konular merkez sahneye çıktıkça bu temeller genellikle arka planda kaybolur — bazen evrensel olarak kabul edildikleri ve tartışılamayacak kadar önemli oldukları için ve diğer zamanlarda toplumun yeni zorluklarla karşı karşıya kaldığı odak noktası haline geldikleri için.
Ancak Suriye’de kurumlar toplumun rahatsızlıklarının kaynağıydı. Hükümet, ordu, basın – hepsi, başka hiçbir barışçıl, işlevsel, çok kültürlü yaşam biçimini dikkate almadan bir tiranın pençesinde tutuldu. Suriye’deki her Suriyeli korkuyor ve omzunun üzerinden bakıyor, yerinden edilmiş her Suriyeli ya da yüz yaşındaki diasporanın bir kısmı bir karışıklık ve hayal kırıklığı albatrosuyla dolaşıyor.
Arap Baharı ve Suriye iç savaşı başladığında lisedeydim ve ilk kez, daha önce hiç yaşamadığım bir şey olan kolektif Ortadoğu veya ortak Arap kimliğinde bir artış hissettim. Çocukken Suriye’de sadece üç hafta geçirmiş olmama rağmen, bu birlik duygusu bende kalıcı bir etki bıraktı.
Egemenliği tehdit eden bir pan-Arabizm değildi, paylaşılan bir ulusal veya kültürel düşmana duyulan nefretle birlik değildi, paylaşılan tarihin ve paylaşılan ıstırabın kabulü ve şu anda birbirlerine yardım etme yeteneği yoluyla birlikti.
Bu mercek ve 13 yıllık savaş, bir aileden gelen 50 yıllık baskının bir parçası, açgözlülüğe, güce ya da sömürge efendisine hizmet eden ajanlar tarafından onlarca yıldan bir yüzyıla kadar süren ulusal aşağılanmanın bir parçası olan Beşar Esad devrildi. Nefesim tutuldu ve Suriyelilerin şimdi ne aradığını ve ne arzuladığını anlamadan önce yavaşça ciğerlerimden hava akıttım – aynı kurumları ve tamamen yeni bir şeyin temellerini inşa etmek.
Şimdi, genç bir yarı Avrupalı soyundan gelen Kanadalı olarak, bu yeni toplumun inşasında yer almak söz konusu olduğunda, çizginin gerisine cepheden daha yakınım. Yine de, bu savaş başladığında Ortadoğu’da, bir Arap ülkesinde, Körfez’de, Müslümanlar ve diğer Araplarla çevrili olarak, daha sonra yeni teknolojilere ve medya platformlarına ayak uydurmak için çırpınan bir gazeteci olarak büyümenin üzerimde bıraktığı izi kabul etmemek benim için sığ olurdu. dünyayı herkesin ayak uydurabileceğinden daha hızlı yeniden tanımlamak.
Bu forumda Suriye’yi vurguluyorum çünkü profesyonel hayatımda somutlaştırmaya çalıştığım daha büyük gazetecilik misyonuna ulaşıyor. Hepimizin önyargıları var, ancak iyi gazetecilik veya genel olarak medya okuryazarlığı çabayla ilgili. Gerçek tarafsızlık için çabalamak — Batı’da yaygın olan yüzeysel “iki taraf” yaklaşımından ziyade doğru ve adil – okuyucuya, vatandaşa ve izleyiciye güvence sağlar. Bu yüzden şimdilik, Suriye’nin yeni liderliğinden gördüklerimle, içim rahatladı.
