“Babama bakılmasını istedim ve bunun benimle yaşaması gerektiği anlamına geldiğini biliyordum.”
88 yaşındaki babası 56 yaşındaki Althea Davis’in birincil bakıcı olarak yaşadığı deneyimleri yansıtmak, bu niyetin onu son dört yıldaki zorlu yolculuğa dayandırdığını biliyor.
“her şey benim üzerimdeydi. Zorlu bir işim var. Kızlarım hayatlarında kritik bir geçiş aşamasındaydı, ben de onların yanında olmaya çalışıyordum.
“Ama babama bakmak tam zamanlı bir işti. Onu tüm randevularına götürdüm; doktorlara ve sosyal randevulara çünkü topluma bağlı kalmanın onun için önemli olduğunu biliyorum. Lojistik olarak sigorta yaptırmak zorunda kaldım ve her şeyden mali olarak da sorumluydum. Yardım edecek bir hemşiremiz var, ama onun yetenekli olduğundan ve babamın ihtiyaçlarını ve isteklerini anladığından emin olmalıydım.”
Davis, duyguların gamını yönettiğini hatırladı ve çoğu zaman duygusal bedelin yükünü de üstlendi.
“Agresif bir atak geçirirken, güvenliğimiz ve kendi güvenliğimiz için onu fiziksel olarak ağır bir şekilde kontrol altına almamız gerekecekti. Suçluluk duygusu var çünkü korktuğunu ve ne yaptığını bilmediğini biliyorum. Diğer zamanlarda, bana veya ailedeki herhangi birine sözlü olarak saldırırken, kendimi kızgın hissederdim. Sonra gerçekten kötü olduğunda üzüntü vardı – sürekli düşündüm: Bundan asla kurtulamayacağım. Onu eve getirmeyi ne düşünüyordum?”
Yaşlı ebeveynler bakım ve destek için yetişkin çocuklarına giderek daha fazla bağımlı hale geldiğinde, aile ilişkilerinin dinamikleri herkes için psikolojik ve duygusal zorluklar yaratacak şekilde değişir. Psikolog ve yetişkin uzmanı Hiba Salem, ”Yaşlı bireyler genellikle öz değerlerini ve kimliklerini günlük görevleri yönetme ve özerk kararlar alma yeteneklerine bağlarlar, bu nedenle bağımsız olmaktan yardıma ihtiyaç duymaya geçişin büyük bir zihinsel etkisi olabilir” dedi. “Aynı zamanda, yaşlanan ebeveynlere bakmak zorlu ve duygusal olarak vergilendirici bir sorumluluktur. Bu rolü üstlenen yetişkin çocuklar genellikle önemli zihinsel sağlık zorluklarıyla karşı karşıya kalırlar.”
Yaşlı ebeveynler için yeni bağımlılık gerçeği, yetersizlik, çaresizlik ve hayal kırıklığı duygularına yol açabilir. Yetişkin çocuklarına yük olma konusundaki endişeleri – zamanlarına, finansmanlarına ve genel yaşamlarına dayatmak – suçluluğa, artan kaygıya ve depresyona neden olabilir.
Sosyal izolasyon, özellikle yaşlı ebeveynler farklı ortamlara taşındığında yalnızlığa yol açabilir ve depresyon, anksiyete ve bilişsel gerileme riskini artırabilir.
Ve bakım vermek tatmin edici olsa da, yetişkin çocuklar için stres, kaygı, depresyon, suçluluk ve tükenmişlik gibi zihinsel sağlık zorluklarını beraberinde getirir. Suçluluk, yeterince yapmadıklarını hissettiklerinde ortaya çıkar ve bakıcılık hayatlarını bozarsa kızgınlık gelişebilir.
Zorunluluktan bakıcı olmak, hem yaşlı ebeveyn hem de bakıcı için bu olumsuz duyguları şiddetlendirebilir.
Bununla birlikte, her iki taraf için de başa çıkma mekanizmaları ve destek sistemleri ile herkesin ruh sağlığı üzerindeki etkisini yönetmenin yolları vardır.
