BAE’nin benzeri görülmemiş bir yağış almasının üzerinden bir ay geçti. 16 Nisan’da bazı işverenler, 15 Nisan gecesinden bu yana fırtınalı duruma rağmen çalışanlarının işe gidip gelmeleri konusunda ısrar etti.
Çalışanlar ofislerine ulaşmak için diz boyu sudan geçtiler veya batık yollarda dolaştılar. Barikatlar birçok kişiyi metro istasyonlarına, Merhametli evlere veya işyerlerine sığınmaya zorladı.
O zamandan beri, patronlarıyla birden fazla toplantı yaptılar ve acil durumlarda evden çalışma seçenekleri önerdiler. Bazı toplantılar verimli, bazıları ise verimli değildi.
İstikrarsız hava koşullarında, İnsan kaynakları ve Emirlik Bakanlığı (MoHRE) özel sektör şirketlerinden çalışanların güvenliğini önceliklendirmelerini istemişti.
“Çok sinir bozucu bir zamandı; herkes mücadele etti ve hiçbir destek alamadık ve işverenler yapacağımız her öneriyi reddetti,” diye isimlendirmek istemeyen bir çalışanı paylaştı.
“O gün işe nasıl başlamaya çalıştığımı canlı bir şekilde hatırlıyorum. Sadece arabamı sel sularından zarar görmüş bulmak için. Yürek kırıcıydı. Sonunda bir arkadaşımın evine sığınmaktan başka çarem kalmadı çünkü kendi evime bile ulaşamadım.”
Daha sonra, patronuyla yaptığı bir toplantıda, anlayış ve destek eksikliği konusunda endişelerini dile getirdi.
“Bazı insanlar, başka bir acil durumda çalışma ortamının anlayış eksikliğiyle karşılaşabileceğinden endişe ediyor ve bu da potansiyel olarak zorlu koşullar altında çalışmamıza neden oluyor” dedi.
Ancak bazıları meseleleri kendi ellerine aldı ve 16 Nisan’da evde kalmaya karar verdi. Güvenliğini ilk sıraya koyan Al Ain’de ikamet eden Filistinli Muhammed Tarık, evindeki tehlikeli yol koşulları ve sızıntılardan endişe duydu ve evden (WFH) çalışmaya karar verdi.
Yöneticisinden bir uyarı aldı. Ancak Muhammed, wfh’ye verdiği kararın zorluklarını ve nedenlerini ileterek açık bir sohbete girdi. “İlk başta doğru kararı verip vermediğimden şüphe ettim. Ancak, aynı eylemleri yapan ve benzer uyarılar alan daha fazla insan ortaya çıktığında, kendimizi acil bir durumda evde kalmaya mecbur bulursak ne yapmamız gerektiği hakkında bir konuşma başlattı “dedi.
Muhammed’in hissettiği ilk tecrit duygusu, başkalarının da benzer zorluklarla karşılaştığını fark ettiğinde ortadan kayboldu. Muhammed, “(Yöneticinin tepkisi) umursamaz bir karar verip vermediğimi ve işimi tehlikeye atıp atmadığımı sorgulamama neden oldu, ancak benzer deneyimlere sahip başkalarını görmek kendimi doğrulanmış hissetmeme yardımcı oldu” dedi.
Muhammed Tarık
“Açık konuşma, acil durumlar ve WFH düzenlemeleri hakkında net yönergelere duyulan ihtiyacı tartışmamıza izin verdi. Çalışmaktan kaçınmak için bir bahane olarak değil, güvenliğimizi ve üretkenliğimizi sağlamak için gerekli bir önlem olarak görülmelidir “dedi
Abu Dabi’de avukat olarak çalışan üç çocuk annesi Suriyeli göçmen Yussra Bassem farklı bir deneyim paylaştı. 16 Nisan’daki şiddetli yağışlardan sonra firması bir politika uyguladı ve çalışanlara uzaktan çalışmaları talimatı verildi. Bu politika, çalışanlar ofise ulaşırken zorlu durumlarla karşılaştıklarında geçerli olacaktır.
Yussra Bassem’in
“Herkes bu hamle için firmayı gerçekten takdir etti çünkü güvenliğimizin önemli olduğu açıktı ve bu konuşmalar aslında mekana daha fazla değer vermemizi sağladı” dedi.
Çalışan bir anne olarak, sel sırasında çocuklarının güvenliğini ve refahını sağlama zorluğuyla karşı karşıya kaldı. Uzaktan çalışma düzenlemesi, mesleki sorumluluklarını yerine getirirken ailesinin ihtiyaçlarına öncelik vermesine izin verdi.
“Seller sırasında evden çalışabilmek, çocuklarımın yanında olmamı ve onların güvenliğini sağlamamı sağladı. Endişelerimi hafifletti ve işverenim tarafından desteklendiğimi hissettirdi “diye ekledi.
