Çocukların açlıktan ölmesine izin vermemek, dünya toplumunun kendisi için belirlemesi gereken sıradan bir gündem değil, hepimizin eşit şekilde taahhüt etmesi ve katkıda bulunması gereken ahlaki bir sorumluluktur
Dubai gibi bir şehirde yaşamanın büyüleyici avantajlarından biri, sakinlerine sağladığı butik ortamdır ve bir süre içinde tutum haline gelen bir refah duygusuyla iç içe geçmiştir. İster gerçek zamanlı olarak ister istek uyandıran bir fantezi durumunda olsun, hayat temel ihtiyaçlardan çok daha fazlasını sunduğunda kıtlık burada anlamını kaybeder – yiyecek, su ve barınak.
Hayatımızda bolluk olduğunda, miyop olma eğilimindeyiz ve deneyim yelpazemiz yakın bölgelerimize ve kişisel refahımıza daralıyor. ’Önce ben, sonra dünya’ tavrı kemiklerimize sızar ve bu da bizi çevremizdekilerin daha büyük acılarına karşı geçirimsiz kılar. Ve söylemeye gerek yok, insanlığın hızla kıyamete yaklaşmamızı hızlandıran benmerkezci, duygusuz davranışların berbat seviyelerine battığına tanık oluyoruz. Bu bir tahmin değil, işlerin bu yönde ilerlemeye devam edip etmediği kesindir.
Doğada temel bir felsefe ve yaşamın gidişatını belirleyen her şeyi kapsayan bir dünya yasası vardır ve küresel gücün üst kademelerinde değerlerde ve etik düşüncelerde ciddi bir düşüşe tanık oluyoruz. Ve yetişkinlerin çatışmalarına yakalanan çocukların en ağır şekilde vurulması durumu daha da aşağılık hale getiriyor. Bir ırk olarak yıkımın eşiğindeyiz çünkü çocuklarımızı ve geleceklerini düşünmeyi esasen bıraktık.
Çocuklarımızla, biyolojik yavrularımızı (en çok önemsediğimiz ve hayallerini gerçekleştirmek için mesafeye gideceğimiz) değil, çekişme ve sonuçta ortaya çıkan açlıkla parçalanmış daha geniş bir dünyanın çocuklarını kastediyorum. Yerinden edilmiş, yetim kalmış ya da sakat bırakılmış dünya çocukları; öngörülebilir gelecekte yaşamın derme çatma çadırlarda, insanlık dışı koşullarda ve diğer zengin, cömert ulusların cömertliğinde geçirileceği çocuklar; uykusu kabuslarla dolu çocuklar.
Siyasi, toplumsal ve ekonomik anlaşmazlıkları çözmek için norm haline gelen savaşlar ve çatışmalarla dünyanın her yerinde insani krizler yaşanıyor. Yemen ve Gazze’den Güney Sudan ve Haiti’ye kadar şiddet ve güç mücadeleleri milyonlarca insanı evsiz ve savunmasız hale getirdi ve çocukların büyük bir kısmı yiyecek, eğitim ve sağlık hizmetleri olmadan kasvetli bir geleceğe bakıyor. Hayatımın güvende olması ve her gün üç kare öğün yemek yemem, çocukların yetersiz beslenme ve tıbbi malzeme eksikliği nedeniyle binlerce kişinin öldüğü gerçeğinden habersiz olmamı sağlamıyor. Ama bir tür olarak gönül rahatlığına düştüğümüzden şüpheleniyorum, kendi hayatlarımızı güvende tutmaktan ve başkalarının dışlanmasına doymaktan memnun olduğumuzdan. Buna bencillik veya değersiz stoacılık deyin.
Bir tür olarak, dünya çocuklarının hayatlarını korkunç koşullar riskine sokmanın ciddiyetini anlamayı ve onları sorumlu olmadıkları şerefsiz bir ölüm ihtimalinden kurtarmak için topluca bir şeyler yapmayı unutuyoruz. Çocuklar neden yetişkinlerin alçakgönüllülüğünü ödemek zorunda? Gazze’deki çocuklar neden savaşın acımasızlıklarına tanıklık ettirerek masumiyetlerinden mahrum bırakılıyor? Çocuklar neden dünyanın diğer bölgelerindeki bombaların ve silahlı çetelerin kurbanı olsun ki?
Eğer insanlar olarak yardım konvoylarının çaresiz insanlara ulaşmasına izin verecek rasyonel düşünceye sahip değilsek, savaştan bıkmış nüfusun güvenli bölgelerde hayatlarını yeniden başlatmasına izin veremezsek, insan olarak adlandırılmayı hak etmiyoruz. Şimdiye kadar alıştıkları yıkımla travmatize olmuş çocuklara bir umut ışığı vermezsek, açlığın ve açlığın savaş silahı haline getirilmeyeceği bir gelecek inşa edeceğimize söz veremezsek, o zaman gelişmiş, barışçıl toplumların daha iyi konumdaki kadın ve erkekleri diğer insanların daha büyük sefaletlerine dokunulmadan zengin hayatlar yaşamanın pişmanlığına katlanmak için yapılmalıdır.
28 Mayıs, başgösteren küresel gıda krizini ele almak için 2011 yılında Açlık Projesi tarafından kurulan Dünya Açlık Günüdür. Açlıksız bir dünya yaratmak, ona katkıda bulunan birçok faktör nedeniyle gerçekleştirilmesi gereken güçlü bir görev olabilir, ancak dünyanın dört bir yanındaki savaşan grupların ilgisizliği ve zulmü nedeniyle insanların ölmesine izin vermek tamamen insanlık dışı olacaktır. Hiçbir şey, güçlü ulusların ve siyasi partilerinin aç, zayıflamış çocukların durumuna göz yumma sorumluluğunun eksikliğini haklı çıkaramaz.
