Anseir ailesi, Refah’taki bir İsrail kara saldırısından önce kaçmayı umarak yetersiz eşyalarını hırpalanmış bir arabaya yükledi — burada güvende olacağını düşünen bir milyondan fazla Gazzeli şimdi tekrar kaçmanın yollarını bulmak için mücadele ediyor.
İsrail’in bombardımanı karşısında üç kez taşınmak zorunda kalan Mai Anseir ve 25 kişilik geniş ailesi, İsrail askerleri Gazze Şeridi’nin güney ucundaki son sığınağa yaklaştıkça seçeneklerinin tükendiğini söylüyor.
“Buradayız, nasıl gideceğimizi bilmiyoruz. Finansal yeteneklerimiz, gidebilmemiz için ulaşım sağlamamıza izin vermiyor, “dedi ailenin sığındığı terk edilmiş bir BM okulunda beş çocuk annesi. “Ve biz (bu) yerde kalamayız çünkü o ‘sıfır’. Burası berbat bir yer. Hizmet yok, su yok, elektrik yok. Bulunduğumuz yerde hayat yok.”
İsrail, geçen hafta Refah’ın doğusunda yaşayanlara emir verdi ve bu emri son günlerde şehrin merkezi bölgelerine uzatarak, çoğu yerinden edilmiş yüz binlerce insanı yeni sığınaklar için kaçmaya gönderdi. İsrail tankları şimdi Refah’ın doğu ve orta bölgelerini ayıran ana Salahuddin Yolunu kesti.
Tahliye emri ve çatışmaların gelmesiyle hastaneler hızla kapandı ve yetersiz yardım malzemeleri ortadan kayboldu. Sakinler, şimdi nereye gidecekleri veya oraya nasıl gidecekleri hakkında hiçbir fikirleri olmadığını söylüyorlar.
Anseir, kalp rahatsızlığı olan bir çocuk için süte ve tıbbi tedaviye ihtiyacı olduğunu söyledi. Artık burada elde edemez.
“Yaşam ve ölüm artık aynı. İnşallah yakında rahatlama olur, çünkü rahatlama sadece Tanrı’nın elindedir. Kimseden gelmeyecek. Sadece şefkatli yüreklere sahip olanlara hitap ediyoruz; insani yardım kuruluşları “dedi.
Sekiz çocuğu olan kayınbiraderi Abeer, ailenin eskiden aldığı hayır yemeğinin artık gittiğini söyledi.
Okulun boş arazisine yağmur yağarken, “Güvenli olduğunu söyledikleri tüm alan artık güvenli değil” dedi.
“Ölümü gördük, başı olmayan insanları gördük. İki aydır zar zor buradaydık ve sonra gitmemizi söylediler. Bize el ilanları attılar “dedi. “Gördüğünüz gibi nereye gideceğimizi ya da geleceğimizi bilmiyoruz. Sanki ölümden ölüme kaçıyor gibiyiz.”
