Kükreyen eşek sürüleri bir zamanlar Pakistan’ın ticaret merkezi Karaçi’nin bel kemiğiydi, ancak artan bakım maliyetleri ve şehrin hızla yayılması onları meraya çıkarıyor.
Titreyen eşek arabaları, düzenli araçların mal hazinelerine erişmesini engelleyen dar sokaklara yerleştirilmiş güney Karaçi’nin toptan satış pazarlarından satış sonrası taşımacılık için uzun zamandır gerekli olmuştur.
Düşük gelirli işçiler için, yük canavarları finansal istikrara giden bir yol sağladı – dayanıklılıkları, düşük genel giderleri ve mütevazı ve istikrarlı bir karın geçimini garanti eden ayrılmaz rolleri.
Ancak enflasyonu cezalandırmak yemi maliyetli hale getirirken, şehir büyüklüğü patladı ve bugün Pakistan’ın bağımsızlığından öncekinden yaklaşık 50 kat daha fazla insanı barındırıyor ve büyük mesafeler hayvanın sınırlarını test ediyor.
“Babalarımızın işine devam ettik, ama çocuklarımın ders çalışmasını ve başka bir şey yapmasını istiyorum,” dedi Raja adında bir eşeğin müdürü Muhammed Atif – “Kral” anlamına geliyor.
27 Yaşındaki çocuk, günlük Raja için samana 750 rupi (2,70 $) harcıyor. Eskiden sadece 200 rupiye mal oluyordu, Atıf, giderek yaygınlaşan yavaş günlerde bir meslektaşıyla paylaştığı bir tabak yemek için ödediği miktarla aynıydı.
Atif, baharat ve sudan çatal bıçak takımına ve inşaat ekipmanına kadar her şeyin satıldığı sömürge dönemi Bolton Pazarında afp’ye verdiği demeçte, “Artık bu iş kolunda geçimini sağlayamıyorsunuz” dedi.
İyi bir vardiya, bakmakla yükümlü olduğu kişilerin ve eşeğin masraflarının çok altında, ona 4.000 rupi kazandırabilir.
Hükümetin tahminlerine göre Pakistan’da ülkedeki her 40 kişiden biri olmak üzere altı milyon eşekten sadece utangaç var.
Yerel hayvan komisyoncusu Aslam Şah afp’ye verdiği demeçte, çoğunluğun Pakistan ve Hindistan’ın bölünmesinde kitlesel göçün ardından 20 milyondan fazla insanın yaşadığı bir mega kentte patlayan Karaçi’de olduğunu söyledi.
Ancak 69 yaşındaki çocuk, her Pazar düzenlenen bir hayvan pazarında artık arzulanan bir mal olmadıklarını söyledi.
“Bazen haftalar ve aylar tek bir tane satmadan geçiyor” dedi.
Bolton Pazarı, sabahın ortasında esnafın kepenklerini kaldırmasıyla ve ev hanımlarının yiyecek siparişlerini almak için balkonlarından alt sepetlerin üzerindeki dairelerde hayat bulmasıyla canlanır.
Müşteriler ayrılmaya hazırlanırken, alışverişi çekme işini kimin kazanacağı konusunda satış sonrası görüşmeler başlar. Ancak çoğu eşek arabası sahipleri ve hayvanları boşken boştur.
Arabalar bir zamanlar yollarda o kadar baskındı ki, hükümet onlara plaka çıkardı. Ancak metropol, hayvan arabalarına yasak olan otoyollar ve üst geçitlerle genişledi.
21 yaşındaki Ali Usman, üç tekerlekli motorlu bir çekçekin pirinç çuvallarıyla dolu olmasını kıskanarak, “Bana taşınacak çok şey olduğu ve mal teslim etmek için şehrin diğer tarafına gitmem gerektiği söylendi” dedi.
“Üç ila dört saatimi alacak” dedi. “Bu süre zarfında çekçek iki sefer yapmış olacak, bu yüzden iş bana verilmedi.”
İmparatoriçe Pazarı’nda 1884 yılında inşa edilen bir toptancı olan Noman Farhat, eşek sahiplerine her gün biraz iş vermeye çalıştığını söyledi – pratik olmamalarına rağmen küçük bir merhamet eylemi.
“Onlar kültürümüzün bir parçası ve onların işten çıktığını görmekten nefret ediyorum” dedi.
İsimsiz kalmak isteyen bir Karaçi hayvan refahı aktivisti, giderek daha uzun yolculukların ve kötü yol koşullarının hayvanları alt ettiğini söyledi.
“Kaynak yetersizliği nedeniyle eşek sahipleri, ciddi reşo ve cilt yaralarına yol açan uygun koşum takımları yerine ip veya bir bez parçası kullanıyor” dedi.
Kötü muamele, yemek yemeyi kısıtlayan namluda sakatlanmaya da neden olabileceğini söyledi.
Ancak bazıları inatla eşeklerin Karaçi’nin kalbinde kalacağına inanıyor.
Karaçi’nin Benji Projesi hayvan barınağı müdürü Sheema Khan, “Sık sık karşılaştıkları zorlu koşullara rağmen, bu hayvanlar kayıt dışı ekonominin önemli bir parçası” dedi.
“Hala en ucuz ulaşım şekli” dedi.
Bir toptan satış pazarında, iki oğlu ve torununun arabalarına pirinç ve buğday yüklediğine işaret eden Ghulam Rasool, aynı fikirde olma eğilimindedir.
76 yaşındaki “Bu iş asla bitmeyecek, kıyamete kadar sürecek” dedi.
“Peki ya iki ya da üç günlük iş yoksa? Her zaman bize ihtiyacı olan biri olacak.”
