Sosyal medya başarı öyküleri var ve size insanlığa olan inancınızı tazeleyen sosyal medya başarı öyküleri var. Jonny Thomson’ın instagram hesabına baktığınızda, ‘felsefe’ adlı bir sayfaya baktığınızda, felsefeye büyük ilgi uyandıran daha geniş bir kitleye yönelik akademik kavramları yıkmak açısından sadece Thomson’ın yaptıklarını takdir etmekle kalmayacak, aynı zamanda sizi okumaya yönlendireceksiniz. internetteki öğrenme topluluğunun nasıl olduğunu troller kadar aktif.
Thomson’ın hikayesi büyüleyici. Oxford’da bir gün notlarını parçalayıp İnstagram üzerinden gönderi olarak paylaşacağına karar vermeden önce on yıl öğretmenlik yaptı (bu, İnstagram tamamen makaralar tarafından devralınmadan önceydi). Çalışmaları takdirle karşılandı ve topluluğu büyüdükçe İnstagram makaraları başlattıkça Thomson da onunla büyüdü. Günlük yaşamla ilgili felsefi kavramları açıklayan ısırık büyüklüğünde videolar yapmaya başladı. Neredeyse üç yüz bin takipçisi güçlüyken, sizi düşündüren soruları sık sık paylaşıyor (en yalnız ne zaman oldunuz?) ve karmaşık konsepti, ortalama İnstagram demografisini (basit, ilgi çekici içerik arayan herkes) içeren basit ve anlaşılır bir şekilde paylaşır.
“İnsanların% 99’u cömert ve sevimli. Herkese cevap vermek için elimden gelenin en iyisini yapıyorum ve topluluk gerçekten çok güzel. Bu yüzde bir garip veya saldırgan yorumcuları alıyorsunuz. Bunlardan birçoğunu Big Think hakkındaki yazılarımda bulurdum. İnsanlar makalelerimi yayınlamak ister ve İnstagram sayfamı bulup orada olumsuz yorum yaparlardı. Gördüğüm şey, nazik ya da kibarca cevap verdiğinizde, saniyeler içinde insanların çoğu eriyip gerçekten üzgün olduğumu söylerdi. Eminim gazetecilikte de bununla karşılaşmışsınızdır, birçok insan bir makale okur ve bir organizasyon, meçhul bürokratik bir düzen düşünür, makaleyi yazan kişiyi görmezler. İnsan olarak cevap verdiğinizde, insanlık biraz ortaya çıkar.”
“Ama çok blok mutluyum” diye devam ediyor. “Hayat çok kısa. Başlangıçta merak ettim, kendi ifade özgürlüğü ilkelerimi ihlal ediyor muyum? Ama sonra kendi kendime hayır dedim. Bu platformu burada kazandım ve inşa ettim ve eğer insanlar bunu birbirlerini veya beni kötüye kullanmak için kullanacaklarsa – bunun için orada değilim.”
İnstagram etrafında yoğunlaşan canlı bir toplulukla, minnettar olacak çok şey var ve Thomson da aynı fikirde. “Bu, topluluğa, platforma ve başarıya minnettar olmak için iyi bir fırsat” diyor ve ekliyor: “İlk şey topluluk. Hayatın her kesiminden, dünyanın hemen her ülkesinden insanlarla tanışıyorum. Felsefede farklı bakış açıları vardır, bazen çok kişisel ve ferahlatıcıdır. Son zamanlarda birisi Alzheimer’lı büyükanneleri hakkında bir hikaye paylaştı ve vefat etti ve bu gerçekten dokunaklıydı. Ve her ne sebeple olursa olsun, insanlar benimle konuşabileceklerini hissediyorlar, bunun nedenini merak ediyorum. Okulda öğretmenlik yaparken tanık olduğum bir fenomen, entelektüel kavramları entelektüel olarak olgun bir şekilde tartıştığınızda, büyük bir duygu uyandırır ve insanlar hayatlarını boşaltabileceklerini ve inceleyebileceklerini hissederler. İnsanlar genellikle bu konuşmaları yapmak için hayatımızda daha fazla alan olmasını dilediğimizi, daha derin, anlamlı, daha önemli konuşmaları dilediğimizi söylerler. Minnettar olduğum ikinci şey, ki bu biraz bencilce, burada pek çok şeyi öğrenmeyi seviyorum. Öğretme eyleminin onu daha iyi korumanıza izin verdiğini öne süren bir araştırma vardı. Bunun bir başka yönü de entelektüel kavramlardan bahsettiğinizde kişisel hikayeler ortaya çıkarmanızdır.”
Felsefenin bir tedarikçisi olarak, Thomson’ın şu anda hepimizin sosyal medya matrisinin bir parçası olduğumuza dair görüşü nedir? Bize yarardan çok zarar mı veriyor? ”Sosyal medya çok büyük bir kategori” diye yanıtlıyor. “Diyelim ki karısı yeni ölmüş ve evde, depresyonda ve yalnız olan Ron adında bir adam var. Ailesi ve arkadaşlarıyla bağlantı kurmak için sosyal medyayı kullanıyor ve torunlarının fotoğraflarına bakıyor. Bunu dinleyen birinin bunun kötü bir şey olduğunu söyleyeceğini sanmıyorum. Diyelim ki okulda gerçekten zayıf olan ve ona daha az yemesini söyleyen insanların fotoğraflarına bakan on beş yaşında anoreksik bir Becky var. Bu belli ki bir sorun. Dürüst olmak gerekirse, belli belirsiz zeki veya bilgili çoğu insanın sosyal medyayı ne zaman kötü kullandıklarını bildiğini düşünüyorum. Uyumak yerine sabah 2’de sosyal medyaya baktıklarında. Bence sosyal medya, çoğu teknoloji gibi, esas olarak iyidir. Ama hasta için kullanılabilirler. Artık bir yeniden kalibrasyon dönemi var, ebeveynler ve okullar artık biraz daha bilinçli.”
Thomson’a göre, eskiden sosyal medyanın eşdeğeri ne olurdu. Felsefenin yeni başladığı günlere atıfta bulunsaydık, sosyal medyayı neyle karşılaştırabilirdik? “Platon kitaplardan nefret ederdi,“ diyor Thomson, “Kitapların eğitimin sonu olduğunu düşünüyordu. Düşüncesi, kitapların esasen monolog bir formda olduğuydu ve felsefenin sonu oldukları için felsefenin diyalektikti: çok ileri geri, meydan okuyan, inşa eden, kabul eden, sohbet eden. Ancak sosyal medyanın nasıl işlediği, farklı fikirlerin nasıl bir araya geldiği göz önüne alındığında, Persepolis harika bir örnek ya da insanların bir araya gelip fikirleri tartışacağı merkezler olan Roma olurdu. Bu imparatorlukların harika kültürel yenilik anları vardı – Hegel’in bahsettiği şey, tez, tez karşıtı ve sentez. Tartışacak ve sonra üzerinde anlaşacak fikirlere sahip olmak, esasen sosyal medyanın da olabileceği ve o yerlerin de olduğu şeydir.”
Jonny şu anda ne üzerinde çalışıyor ve başlamak üzere olduğu heyecan verici girişimler neler? ”Ortaya çıkan pek çok yol var” diyor. “Bir podcast’e ve bir kitaba bakacağım. Ayrıca insanların kavramları daha derin bir şekilde öğrenebilecekleri kurslar, uzun biçimli videolar görüyorum.”
