Bu yaz Baltık ülkelerinden biri olan Litvanya’yı denemeye karar verdim. Sonsuz huş ormanları, yüzlerce göl ve bir yandan eşsiz bir sahil şeridi, diğer yandan zengin ve genellikle karanlık bir tarih vaadiyle cezbedildim.
Ülke bu iki açıdan da hayal kırıklığına uğratmadı: ilk günler, çok cömert bir Tabiat Ana’nın sağladığı mantarları ve meyveleri toplayarak, karanlık ve derin ormanları arayarak geçiyor. Daha sonra Litvanya’nın şirin ve pitoresk başkenti Vilnius’a gidiyorum. Koşuların ateşli bir savunucusuyum, bu yüzden koşucularımı giydim ve Airbnb’mden sabah 7’de yola çıktım: sadece tur grupları gelmeden önce yerleri görmek için değil, aynı zamanda sabahın erken saatlerinde canlanan bir şehre tanık olmak için.
İlk önce Litvanya’nın en büyük Katedralinin bir Pagan tapınağının yerine inşa edildiği şehrin titreşen kalbi olan Katedral Meydanı’na gidiyorum. Meydan tamamen bana ait.
Altı kar beyazı sütundan oluşan bu büyük Yunan tapınağı tarzı girişin önünde huşu içinde duruyorum. İlk tapınanlar içeri girerken gelip yanımdan geçmeye başlarlar, ama dışarıda ilgimi çeken bir şey var: bu görkemli yapıdan yaklaşık 50 metre uzakta yerde küçük bir kiremit. Bu noktaya yaklaşan bir kişiyi gözlemliyorum, tam üzerine basarken ve dua ediyormuş gibi bir an hareketsiz dururken onu izliyorum. Dudakları hareket ediyor – fayansa fısıldıyor – ve sonra bir kez tamamen dönüyor, sonra kiliseden ters yönde ayrılıyor.
23 Ağustos 1989’da kurulan insan zincirinin 25. yıldönümünü anan ve kutlayan bir poster
İlgimi çekti ve siteyi girmeden bile terk ediyorum. Alçakgönüllü karo, STEBUKLAS kelimelerini taşır. Litvanya’da çoğu insan akıcı bir şekilde ingilizce konuşsa ve daha önce buna pek ihtiyacım olmasa da, günümüzün bağımsız seyahatleri için gerçek bir oyun değiştirici olan google Translate’i açıyorum.
Kumun okyanusu öptüğü yer: pitoresk balıkçı köyü Nida’nın yanındaki Parnidis Kumulu
Google bana kelimenin Litvanca’da ‘mucize’ anlamına geldiğini söylüyor – kendime sorduğum dini bir mucize mi? Ancak araştırmam beni 23 Ağustos 1989’a, iki milyon insanın el ele tutuşarak güçlerini birleştirdiği, Tallinn’den başlayıp Riga’yı geçip burada sona eren üç ülke üzerinden 675 kilometrelik mesafeyi kapsayacak kesintisiz bir insan zinciri yarattığı zamana geri götürüyor. tam bu karo üzerinde. Bugüne kadarki en uzun insan zinciri olmasa da — 2004 yılında Bangladeş’te meydana gelen, 5 milyon insanla — Litvanya, Letonya ve Estonya olmak üzere topluca Baltık Ülkeleri olmak üzere birçok ülkeyi kapsayan en uzun zincirdir.
Efsane dolu Curonian Tükürüğü
Bu insanlar Sovyetler Birliği’nden bağımsızlıklarını talep etmek için bir araya geldiler ve o gün SSCB ile Nazi Almanyası arasında imzalanan ve nihayetinde üç ülkenin Sovyetler Birliği tarafından işgaliyle sonuçlanan bir anlaşma olan Molotof-Ribbentrop Paktı’nın 50. yıldönümü olduğu için o tarihi seçtiler. Sovyetler Birliği.
Vilnius’ta bir yıldıza değil, ‘stebuklas’ (mucize) kelimesini taşıyan bir çini diliyorsunuz.
Birçok bina Litvanya ve Ukrayna bayrağını taşıyor; Eski KGB genel merkezindeki sergilerden biri, Gürcistan’da Abhazya’dan ülke içinde yerlerinden edilmiş insanları gösteriyor. Ne Ukrayna ne de Gürcistan, daha da ötede, sınırlarını Baltık ülkelerinden hiçbiriyle paylaşmıyor — ve yine de, hepsini birleştiren bu karanlık geçmiş, bu iki milyon insanı yıllar önce 35’te güçlerini birleştirmeye zorlayan aynı tarih. özgürlük ve bağımsızlık arzusunu ifade etmek. Baltık Devletleri yaklaşık iki yıl sonra bağımsızlıklarını yeniden kazandıklarında başarılı olan birleşik bir çaba.
İçgörülerim beni katedralin önündeki çini üzerinde duran saygıdeğer kadına geri götürüyor: çini üzerine bir dilek tutar ve üzerinde saat yönünde 360 derecelik bir dönüş yaparsanız dileğinizin gerçekleşebileceği söyleniyor. Kadının ne istediğini bildiğime eminim…
