Sütunlarım boyunca, işyerinde Gen-Z’ye sık sık baktım ve uğraşmaya devam ettiğimiz şeylerden birinin, birçok Boomer, Gen-Xer ve Binyılın ‘işte böyle’ zihniyeti olduğunu. İsabetleri almalı, yumruklarla yuvarlanmalı ve karar verme rolünde yığının en üstünde olmak için sıramızı beklemeliyiz.
Sonuç, Gen-Z’nin ne yaptıklarını bilmediği, aptal ya da kayıtsız olduğumuz ve katılım kupalarımızı istediğimiz bir itibar oldu. Doğru, başarılarınızı ve ödüllerinizi görebilmekten çok fazla güven geliyor. Bunlar ve işyeri merdivenindeki ilerleme, başarının somut hale gelmesinin birkaç yoludur ve 30 veya daha fazla yıllık sıkı çalışmanın ardından, eski nesillerin işlerin neden bu şekilde yürüdüğünü açıklamak istememeleri şaşırtıcı değildir. Onlara açıklanmadı, neden bize açıklasınlar ki?
Tüm bunlar bilgisayarım olmadan ne kadar sürerdi, internet bir yana? Otuz yıl önce, bir epidemiyoloğu tanımak isteseydim, şehir merkezindeki Toronto Referans Kütüphanesi’ni ziyaret etmek, bazı üniversiteleri aramak, bir telefon rehberinde listelenen doğru numarayı bulabilirsem eşofmanlarımdan çıkmam gerekirdi. veya hiç güncellenmemiş terk edilmiş bir .net adresini deneyin ve eğer bir bilgisayarım ve çevirmeli bağlantım olsaydı.
Kenar çubuğu: 1994’te çevirmeli bağlantı var mıydı? Daha doğmadım.
Öyleyse, işin hızı çok daha hızlı ilerleyebildiğinden, patronlar, şu anda Gen-Z’lerin çoğu gibi, sistemde bir homurdanma olarak asla tam olarak mağdur olmadıkları bir verimlilik seviyesine odaklandılar, Gen-Z oyunu oynamayı bıraktığında şaşırmalı mıyız?
