Aralık ayında Ernesto Arnel Tawat ve ailesi, Sharjah’daki konaklama yerlerinde gözlerinde belirsizlikle Khaleej Times kamerasına poz verdiler. Ödenmemiş kan borcu nedeniyle otuz yılı aşkın bir süredir BAE’de mahsur kalan 70 yaşındaki Filipinli göçmen, evine dönüp dönmeyeceğinden emin değildi.
Bugün, elinde uçak biletleri ve önünde uzun bir yolculuk olan Ernesto ve karısı Teresa sonunda Filipinler’e geri dönüyorlar. Kader o anı yazmış gibi, Ernesto’nun tişörtü üzerinde ‘eve dönüş’ kelimesi taşıyordu.
”Planlanmamıştı,” dedi Ernesto tişörtü hakkında kıkırdayarak. “Sadece bir tesadüf, ama belki de bir işaret. Bunun için 32 yıl bekledim ve şimdi gerçekten oluyor.”
Uçuşları bu Perşembe saat 8’de kalkacak. Khaleej Times Aralık ayındaki durumunun altını çizdikten sonra, cömert sakinler devreye girdi ve Filipin hükümeti — Göçmen İşçiler Dairesi (DMW) aracılığıyla — seyahat ve sağlık masrafları da dahil olmak üzere tüm ödenmemiş masraflarının karşılanmasını sağladı. DMW Sekreteri Hans Leo Cacdac, geçen iki hafta Dubai’de yaptığı toplantıda aileye tam destek konusunda şahsen güvence verdi.
Sadece iki gün kala çift, göçmenlik formalitelerini, diğer evrakları ve sağlık kontrollerini tamamladı. Teresa, “Her adım gerçek dışı hissettirdi” dedi. “Yıllarca sıkışıp kaldık. Şimdi, her şey çok hızlı oluyor.”
Geçtiğimiz birkaç gün birden fazla yönden bunaltıcıydı. Tina, ”Ailemin geçişini sağlamak için Ajman mahkemesine giderken, babam ağlıyordu, minibüsteyken konsolosluk personeli eşliğinde BAE’nin gelişimine bakıyordu” diye hatırladı. “İlerlemeyi hiç görmedi çünkü her zaman dışarıda olmaktan korkuyordu. Yıllarını içeride geçirdi ya da sadece yürüme mesafesindeki yerlere gitti.”
Heyecan havayı doldurur, ama sinirlilik de öyle. Ernesto, ”Hayatımın büyük bir bölümünü BAE’de geçirdim” diye itiraf etti. “Evde işlerin ne kadar değiştiğine dair hiçbir fikrim yok. Kalabalıklaştığını duydum.”
Tina için o an acı tatlı. “Ailemi çok özleyeceğim, ama hayatımız boyunca beklediğimiz şey bu. Belirsizlik, mücadeleler – yaşadığımız her şey bu ana yol açtı.”
Ayrıca toplumdan gelen nezaketin dökülmesine de itibar etti. “Kilise yanımızdaydı. Arkadaşlar, yabancılar – hiç tanışmadığımız insanlar bile yardım etmek için uzandı. Minnettarlığın ötesindeyiz.”
Duygularla boğulmuş Teresa biletlerini kaldırdı. “Bu yeni bir başlangıç. Sonunda o kadar çaresiz değil, onurlu bir şekilde geri dönebiliriz.”
Bir şey onu rahatlatıyor – ailesi. “Kardeşim bizi almak için havaalanına gelecek. Bunca yıldan sonra, indiğimizde yalnız olmayacağız “dedi.
Gün yaklaştıkça, Ernesto hala inanmakta zorlandığını itiraf ediyor. “Vatanımı bir daha görmeden burada öleceğimi düşündüm” dedi. “Şimdi, sadece iki gün içinde evde olacağım.”
Tevatlar, Khaleej Times‘a, Filipin Konsolosluğuna ve geri dönüşlerine katkıda bulunan her okuyucuya yürekten teşekkür ettiler.
”Desteğiniz bize bir gelecek verdi,” dedi Teresa gözyaşlarını tutarak.
