Çatışma tırmandıkça, BAE’deki Lübnanlı gurbetçiler, anavatanlarında ortaya çıkan kargaşaya uzaktan tanık oldukları için bir endişe, hayal kırıklığı ve çaresizlik karışımıyla boğuşmaya devam ediyorlar. Ailesi ve arkadaşları hala Lübnan’da yaşarken, birçoğu BAE’de sahip oldukları güvenlik ile ülkelerinin amansız çatışmalara katlanmasını izlemenin duygusal bedeli arasında sıkışıp kalıyor.
Artan İsrail-Hizbullah çatışması, 2006 savaşı sırasında Lübnan’dan kaçan 45 yaşındaki Rasha için neredeyse yirmi yıl öncesine ait acı anıları geri getiriyor. “Çatışma bizi çok etkiledi çünkü Lübnan’daki akrabalarımız için sürekli endişeleniyoruz. Her gün hangi mücadelelerle karşılaştıklarını bilmeden sürekli stres hissediyoruz. Ailemi her sabah ve gece onları kontrol etmeleri için ararım.” Rasha sanki 2006 yılıymış gibi hissediyor, ancak bu seferki tek fark onun güvende olması, hem rahatlama hem de suçluluk getiren bir gerçeklik.
21 Yaşındaki bir öğrenci olan Farah Dandachi için durum kendisi ve ailesi için de ağır bir bedel aldı. Farah, günlük hayatı sevdikleri için daha da zorlaştıran yıkım ve trafik hikayelerini paylaştı. “Çatışma her yerde yoğun trafiğe neden oldu, bu da bir yerden diğerine ulaşmayı çok zorlaştırdı ve paylaşılabilecek çok az kaynak var.”
Bu kadar zor bir zamanda evden uzakta olmanın duygusal bedeli, birçok Lübnanlı gurbetçinin mücadele ettiği bir şey. Ailesi Lübnan’da kalan bir öğrenci olan Gena Marroun, “Onlara yardım etmek veya onlarla birlikte olmak için hiçbir şey yapamayacağımı bilmek beni zihinsel olarak etkiledi. Uyumak, yarın ne olacağını bilmemek sürekli bir endişedir.” Gena, gün boyunca ailesini arayarak bağlantıda kalmaya çalışırken, üniversite baskılarını dengelemenin bunu zorlaştırdığını itiraf etti. Lübnan’daki sevdiklerine kıyasla nispeten huzurlu bir hayatı olduğunu bilerek bazen kendini suçlu hissediyor. “Lübnan’daki en iyi arkadaşımla neler yaşadığını bilerek normal bir konuşma bile yapamıyorum. Bu şartlar altında temel şeylerin tadını bile çıkaramadıklarında ara sınavlarımdan veya akşam yemeği mekanımdan şikayet edemem.”
Birçok gurbetçi için mesafe, yalnızca çaresizlik duygularını ve “hayatta kalanların suçluluğunu” şiddetlendirir. Rasha, “Sevdiğim pek çok insan tehlikedeyken güvende olduğum için her zaman dırdırcı bir suçluluk duygusu vardır. 2006 savaşı sırasında Lübnan’dan ayrıldım ve burada BAE’de istikrarlı bir hayat kurduğum için minnettar olsam da, halkımla orada olmadığım için kendimi suçlu hissetmekten kendimi alamıyorum.”
Dayanışma içinde bir araya gelin
Bu ezici duygulara rağmen, BAE’deki Lübnanlı göçmen topluluğu dayanışma içinde bir araya geldi. Farah, Lübnanlı gurbetçiler arasındaki bağların güçlendiğini fark etti, hatta ihtiyacı olanlara geçici barınma sağlamak için arkadaşlarıyla grup sohbetleri düzenledi. “Lübnan’daki bir aile üyesinin kalacak bir yere ihtiyacı varsa, grup sohbetinde mesajlaşırız ve herhangi birinin ailesinin onları ağırlayıp ağırlayamayacağını görürüz. Yardım etmeye çalıştığımız küçük bir yol.”
Rasha, bu zamanlarda toplum desteğinin önemini yineledi. “Buradaki Lübnan toplumu büyük bir duygusal destek kaynağı oldu. Birbirimizi kontrol ediyoruz ve evde neler olup bittiğiyle ilgili güncellemeleri paylaşıyoruz. Güçlü bir dayanışma duygusu var çünkü hepimiz benzer duygulardan geçiyoruz.”
Süreç giderek zorlaşsa da Farah ve Rasha gibi birçok gurbetçi Lübnan’daki ailelerine maddi destek göndermeye devam ediyor. Farah, ”Babam rutin olarak para gönderiyor, ancak çılgın trafik ve istikrarsız koşullar ailemizin parayı toplamasını zorlaştırıyor” dedi. Rasha da benzer zorluklarla karşı karşıya ancak Lübnan’daki bankacılık sisteminin karmaşıklığına rağmen sevdiklerini desteklemenin yollarını bulmaya devam ediyor.
Devam eden çatışma, gurbetçiler arasında kimlikle ilgili endişeleri de tetikledi. Gena, Lübnan ile olan bağlantısını kaybetme korkusunu dile getiriyor. “Bu gibi durumlarda, ailenin zihinsel olarak birbirlerini desteklemek için birlikte olması gerekir. Ancak bizim durumumuzda, doğru hissetmese de Lübnan dışında olmak daha güvenli. Derinlerde, her zaman kimliğinizin yavaş yavaş silindiğini hissedersiniz.”
